Η Ψευδαίσθηση της Ικανότητας και η Ευθύνη του Εκπαιδευτή

Η εκπαίδευση στην αυτοάμυνα και τις πολεμικές τέχνες δεν είναι απλώς μια διαδικασία απόκτησης τεχνικών δεξιοτήτων. Είναι μια πορεία προσωπικής εξέλιξης, σωματικής ενδυνάμωσης και ψυχολογικής προετοιμασίας για το απρόβλεπτο. Κι όμως, η σκληρή αλήθεια είναι ότι ο ασκούμενος ενδέχεται να μην βρεθεί ποτέ – και ίσως ευτυχώς – σε μια πραγματική, βίαιη συνθήκη όπου θα κληθεί να εφαρμόσει όσα μαθαίνει.

Όσο ικανός κι αν νομίζει πως είναι, η αντίληψή του παραμένει θεωρητική μέχρι να δοκιμαστεί σε ρεαλιστικές συνθήκες. Χωρίς αυτή τη δοκιμασία, η «ικανότητα» παραμένει μια ιδέα – μια εκτίμηση, πολλές φορές απατηλή. Κι εδώ αρχίζει να φαίνεται η κρισιμότητα του ρόλου του εκπαιδευτή.

Ο ασκούμενος δεν εκπαιδεύεται μόνο σε τεχνικές· εκπαιδεύεται σε ένα πλαίσιο που ορίζει ο δάσκαλός του. Αν αυτό το πλαίσιο είναι σαθρό – αν στηρίζεται στην ημιμάθεια, τον εγωισμό ή την ανάγκη επιβεβαίωσης του ίδιου του εκπαιδευτή – τότε ο μαθητής γίνεται έρμαιο ενός επικίνδυνου ψευδοσυστήματος. Σε περιβάλλοντα όπου απουσιάζει το παιδαγωγικό ήθος, η αυτογνωσία και η ουσιαστική κατανόηση της ευθύνης που φέρει ο ρόλος του δασκάλου, η εκπαίδευση παύει να είναι αναπτυξιακή και μετατρέπεται σε θεατρική ψευδαίσθηση ισχύος.

Δυστυχώς, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου εκπαιδευτές, κυριευμένοι από ναρκισσιστικά στοιχεία, οικοδομούν γύρω τους έναν μικρόκοσμο υποταγής και υπερεκτίμησης των δυνατοτήτων τους. Το αποτέλεσμα; Ένας μαθητής γεμάτος ψευδαισθήσεις, ανεπαρκώς προετοιμασμένος και, το χειρότερο, εκτεθειμένος όχι μόνο σε σωματικό αλλά και σε ψυχικό κίνδυνο.

Η πραγματική αυτοάμυνα ξεκινά με τη συνειδητοποίηση: ότι η ικανότητα χτίζεται μέσα από ειλικρίνεια, ρεαλισμό και υπεύθυνη καθοδήγηση. Ότι η σιωπηλή επίγνωση της αδυναμίας είναι πολλές φορές πιο πολύτιμη από την αυταπάτη της υπεροχής. Κι ότι το πιο επικίνδυνο χτύπημα… δεν είναι αυτό που δέχεσαι στο δρόμο – είναι αυτό που δέχεσαι στην αντίληψή σου, όταν σε έχουν μάθει να πιστεύεις σε κάτι που δεν υπάρχει.