Η έννοια της ασφαλείας είναι πολυδιάστατη και αρκετά πολύπλοκη. Έχουμε εξοικειωθεί να αναφερόμαστε σε αυτήν, μόνο όταν συμβαίνουν πολύ τρανταχτά και ακραία γεγονότα. Στην πραγματικότητα όμως η ασφάλεια είναι προϋπόθεση της επιβίωσης και εξέλιξης μας.
Η νοοτροπία της ασφαλείας θα πρέπει να είναι θεμέλιες εκπαιδευτικό αντικείμενο των παιδιών από την πολύ μικρή ηλικία. Και όταν μιλάμε για νοοτροπία ασφαλείας δεν περιοριζόμαστε στην πρόληψη και αντιμετώπιση της βίας και του εγκλήματος, αλλά σε κάθε τομέα που αφορά την διακινδύνευση της σωματική και ψυχικής ακεραιότητας.
Δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση από τον μελλοντικό ενήλικα να είναι σε θέση να μεριμνήσει για την ατομική και συλλογική προστασία και ασφάλεια, όταν αντί για να εκπαιδευτεί να το κάνει, ακολούθησε γονεϊκα και κοινωνικά πρότυπα που η αδιαφορία, η ασέβεια και ασυνειδησία αποτελούν παράγοντες ανάδειξης κύρους και μαγκιάς.
Δεν φοράω κράνος για να μη χαλάσει το μαλλί, οδηγώ το αυτοκίνητο ξαπλωμένος γιατί είμαι χαλαρός και άνετος, τρέχω με 200χλμ σε αστικό δρόμο γιατί είμαι ο τοπικός ραλίστας, βγαίνω με 10 μποφόρ στην ανοικτή θάλασσα γιατί είμαι ο Σεβάχ ο θαλασσινός, χτίζω μεζονέτες στο δάσος γιατί είμαι το κυρίαρχο είδος της ζούγκλας και ποσά ακόμα παραδείγματα με βασικό πάντα παρονομαστή το ΕΓΩ.
Ένα προβληματικό ΕΓΩ , χωρίς ίχνος αυτογνωσίας και αυτοκριτικής, έμαθε να ρισκάρει στο βωμό της μαγκιάς και εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Ένα ΕΓΩ πλασματικά παντοδύναμο και άτρωτο, που όταν συμβεί το απρόσμενο θα αποδιοργανωθεί και θα μεταφέρει τις ευθύνες σε άλλους.
Αν δεν αλλάξουμε τον τρόπο που εκπαιδεύουμε τα σημερινά παιδιά, διδάσκοντας την ευθύνη, τον σεβασμό και την μεγάλη αλήθεια ότι τα πάντα στο σύμπαν είναι τρωτά, δεν πρόκειται να βελτιωθεί τίποτα στην κοινωνία μας. Ότι θερίζουμε είναι αποτέλεσμα των όσων σπείραμε, αλλά και της ποιότητας των σπόρων που μας έδωσαν οι προηγούμενοι.
Η συνείδηση της ατομικής, συλλογικής και περιβαλλοντικής προστασίας και ασφαλείας, δεν είναι επίκτητη, πρέπει να διδαχθεί σε συνάρτηση με τις συνέπειες που έπονται της αδιαφορίας και ωχ αδελφισμού.
Η ευθύνη για ένα πιο ασφαλές, ισορροπημένο και ποιοτικό αύριο, επιβαρύνει αποκλειστικά τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς εν γένει.
Ας κατανοήσουνε λοιπόν στην ουσία την έννοια της ασφαλείας, με γνώση, πρόληψη και προετοιμασία, αλλά πάνω απ´ όλα μειώνοντας τα άχρηστα ρίσκα. Αναλαμβάνω σήμερα τις ευθύνες μου, παρατηρώντας τον εαυτό μου, τους γύρο μου και το περιβάλλον από διαφορετική οπτική.
Χαλιναγωγώ το ΕΓΩ και αναγνωρίζω την τρωτότητα και θνητότητα μου ως κάτι που με αφορά άμεσα. Συνειδητοποιώ ότι αποτελώ αναπόσπαστο μέρος του σύμπαντος και όχι ξεχωριστό κομμάτι του.
Οι συμφορές δεν κάνουν διακρίσεις ούτε είναι στο χέρι μας να τις εξαλείψουμε. Στο χέρι μας όμως είναι ο τρόπος που θα αντιμετωπιστούν, τα κατάλοιπα που θα αφήσουν και ο χρόνος αποκατάστασης τους.
Βασίλης Πετρίδης Επικεφαλής εκπαιδευτής KMS Security Manager (CBRNe) ΕΚΠΑ Criminal Psycology Scpecialist ΕΚΠΑ
Comentários